Archiwum Bloga

Jakoś przez cały tydzień nie miałam okazji nic tutaj napisać, a we wtorek, 9 października miało miejsce bardzo ważne wydarzenie. Otóż nasz Wiking ni z tego ni z owego przespacerował się po kuchni, później po pokoju, a na drugi dzień już mu przeszło i powrócił na kolana. Ale dziś już ponownie próbował, oczywiście są to póki co spacery „kilkukroczne”, ale jednak napełnia to dumą serca wikingowych rodziców :-). I gdzie jest to maleństwo, które leżało wgapione w karuzelę?

   Sama nie wiem czy kryzys taki istnieje, ale jeśli nie, to Wiking właśnie stał się jego twórcą. Szał dopadł nasze kochane dziecię ostatnimi dniami, za dnia marudzi, a w nocy dla odmiany marudzi jeszcze więcej. Najgorzej jest, gdy pan Wiking nie dostaje tego czego chce, oj wtedy to dźwięk wozu strażackiego to nic w porównaniu do jęku zawodu Wikinga. Mam nadzieję, że szybko mu to przejdzie, bo ręce czasem opadają.

   No a poza tym udaliśmy się z Wikingiem w czwartek na szczepienie, objawów poza lekko podwyższoną temperaturą na szczęście nie było.

   Ciekawe jest jak każda wizyta u lekarza jest rożna, Wiking rośnie, więc i jego zainteresowanie wszystkim wokół również wzrasta. Z chęcią pobawiłby się lekarskim stetoskopem. Na szczęście jak do tej pory wizyty u lekarza ograniczają się tylko do wizyt „szczepionkowych”.  Lekarz zmierzył Wikinga i stwierdził, że kawał chłopa z niego,  bo mierzy on 85cm, a waży 12kg (co prawda ważony był w pełnym ubraniu i z pieluchą, no ale mniej więcej wszystko się zgadza). Rośnie nam chłopisko :D

żródło internet

Kto by pomyślał, że ten rok zleci w tak błyskawicznym tempie. Rok wspaniały, zaskakujący, pełen „tych” momentów. A było to jakby wczoraj. Poznaliśmy największy cud świata, największe szczęście, jakiego może doświadczyć człowiek, poznaliśmy Wikinga. W ciągu paru chwil zawładnął naszym światem i władać nim nie przestaje. Każdy miesiąc jest kolejną przygodą w nieznane. Oczywiście nie zawsze jest cukierkowo, czasem pokazuje się zmęczenie, czasem są łzy, ale co z tego, gdy jeden wikingowy uśmiech zmienia każdy smutek w radość.
Podsumować to wszystko można jednym zdaniem:
„Posiadanie małego Wikinga jak najbardziej polecam” :-D