1 listopada oczywiście w Polsce jest dniem ważnym  tutaj święto to nie jest obchodzone. Z reszta cmentarze również różnią się od tych polskich. Groby wyglądają raczej jak te widziane w amerykańskich filmach, sam kamień bądź płyta z napisem i trawnik, oddzielone są od siebie niskimi żywopłotami. Cmentarze są dość małe, gdyż groby są rodzinne, zazwyczaj pochowane są w nich 4 osoby. Cmentarze rozmiarem zupełnie nie przypominają cmentarzy komunalnych, jakie są w Polsce, gdzie niejednokrotnie potrzebna jest mapa, również dlatego, że czeto nawet w małym miasteczku znajduje się cmentarz przykościelny  No i cmentarze te są bardzo czyste i zadbane, ale i smutne, chociaż trudno tu mówić, że cmentarz mógłby być wesoły.

  Tak zaczęłam o tych cmentarzach, mimo, że nie o tym chciałam napisać. W poniedziałek zmarła jedna z dziewczyn piszących bloga. Zmarła na raka. Przeglądałam jej stronę, którą prowadziła odkąd zachorowała, żeby coś po sobie zostawić  zwłaszcza swojemu synkowi. Strasznie mnie to dotknęło  gdy czytając o jej zmaganiach z choroba, widziałam jak dużo musiała wycierpieć. Cały czas walczyła, walka ta trwała dwa lata.

   Czasem myślę  ze chyba lepsza byłaby śmierć szybka i nieoczekiwana, niż to co przeżyła Joanna. Owszem dzięki temu, że nie była to śmierć nagła, mogła przygotować swojego synka na swoje odejście i miała szansę się z nim pożegnać  Straszne jest to, że tak piękna i młoda kobieta z dnia na dzień,  z miesiąca na miesiąc nikła w oczach, by po tak ciężkiej walce i staraniach, odeszła z dnia na dzień. Takie jest ponoć życie, no cóż.  Pewnie nie pisałabym o tym wszystkim, gdyby nie to, że dziwnym zbiegiem okoliczności  dowiedziałam się dziś, że matka jednego z uczniów jest również chora na raka i sytuacja jest na tyle poważna, że urodziny jego wyprawia już teraz (mimo, że są za ponad miesiąc , bo niewiadomo czy tych urodzin dożyje  Najgorsze jest to, że nikt go na ten koniec nie przygotowuje, a myślę, że jego rodzina, podobnie jak Joanna, powinna oswajać go z myślą, że mamy w końcu zabraknie. Zamiast tego temat ten jest tematem tabu w rodzinie, dodam jeszcze, że chłopiec ten ma jeszcze siostrę w podobnym wieku. Całej tej historii słuchałam z dreszczami. Taki maluch, a będzie musiał się zmierzyć z czymś tak poważnym.

  Przebiegłam trochę z wątku na watek, takie o natchnienie mnie dopadło.