Wiking wpadł ostatnimi czasy na ciekawy pomysł, ciekawy w jego mniemaniu oczywiście. Jaki to pomysł? A no dreptanie po wodzie, ha, i to nie takie zwykłe dreptanie i nie po takiej zwykłej wodzie! Dreptanie w pełnym ubraniu, skarpetki, spodnie (na szczęście papcie zawsze zdąży zgubić za nim dotrze do zbiornika z wodą). No więc wszystko jest zawsze przemoczone, na co Wiking uwagi nie zwraca, tylko dalej „ugniata kapustę” (tak to właśnie wygląda, jakby dreptał po kapuście do kiszenia). Oczywiście gdy zmierza w wiadomym celu i kierunku staramy się go przywołać do porządku, żeby tego nie robił, ale jakoś dziwnym trafem, w tym czasie wikingowy słuch nie funkcjonuje, dziwne. Oczywiście nie napisałam dalej co to za woda, więc już wyjaśniam. Woda ta znajduje się w wodopoju zwierza z Alaski, potocznie zwanego miską z wodą.

   Tasja zawsze spogląda na Wikinga ze zdziwieniem, gdy ten „ugniata kapustę” w jej misce, choć nie wiem czemu się dziwi, skoro sama latem w ten sposób chłodzi sobie łapki. Jedno jest pewne, „ugniecionej” wody już pić nie chce, więc zawsze trzeba wodę (a raczej to co z niej zostało) wymienić, a rozanielonego Wikinga przebrać. Gdzie jest lato, kiedy nam go potrzeba, wtedy wsadziłoby się Wikinga w basenik i mógłby dreptać ile chce. A no właśnie, basenik. Po ostatnim wikingowym pluskaniu, wikingowy tata stwierdził, że małemu należy się odrobina przyjemności i sprowadził jedną część wikingowej piaskownicy do łazienki, by ten mógł mieć swój upragniony basenik. Co prawda basen ten zajął nam całą łazienkę, a Wiking był bardzo zaskoczony, że wanienka tak urosła. Radochy miał co nie miara, a my również, no i sprzątania też było co nie miara. Gdy Wiking stwierdził, że i ten basenik jest za mały i chlapiąc jak szalony chciał w basen zamienić pozostałą część łazienki, nadeszła pora na koniec zabawy. Mimo to myślę, że od czasu do czasu powtórzymy to, no bo co tam sprzątanie, gdy dziecko cieszy się od ucha do ucha :).