Zimo, zimo, pójdź, że precz! Tak właśnie sobie w myślach wykrzykuję, niejednokrotnie przeklinając pod nosem, gdy po raz kolejny widzę, jak to zaczyna prószyć śnieg. Chwile posypie, nie na tyle, by dzieci mogły mieć z niego użytek, ale tylko na tyle, by mnie wkurzyć. A no tak, bo wkurzam się niesamowicie, gdy co rano widzę, że niestety, ale nie jestem w stanie do pracy zabrać się na moim dwukołowcu, bo śnieg topnieje, po czym rano zamarza i po prostu nie mam ochoty już ślizgać się wraz z moim ditechowym rumakiem. Tej zimy zaliczyłam już jazdę motorynką, wszystko ładnie pięknie, ta mknęła po śniegach i lodzie nie zważając na nic, no ale i ona stwierdziła, że ma to głęboko w tłumiku i na to zimno się nie wybiera, mogę cmoknąć ją w dziurkę o klucza. I tak się zbuntowała, że jest już raczej „nienaprawialna”. Pozostaje mi tylko codzienne zaglądanie w okno i sprawdzanie, czy droga jest czysta.

Wikingowi to zimno też nie bardzo odpowiada, w wózku denerwuje się przy każdym podmuchu zimnego wiatru, oczywiście jak drepta obok wózka, to wtedy wiatr mu nie przeszkadza ;). W ogóle z Wikinga zaczyna robić się mały łobuziak, właśnie odkrył, że umie wdrapać się na pufę i ciąga ją, gdy tylko wsuniemy ją pod stół. Zauważyłam też, że ma coś nie tak ze słuchem, bo jak tylko rusza coś, czego nie powinien, to słuch w magiczny sposób przestaje działać i na słowo mamy i taty nie reaguje. A gdy reaguje to i tak myśli, że polecenie ważne jest tylko kilka sekund i za chwilę można spróbować ponownie.

Wiking łobuzuje również z Tasją, nakręcają się oboje i latają w jedną i drugą. Te najdziksze zabawy musimy jednak wstrzymywać, bo ani jedno z nich nie zna granic i zazwyczaj kończy się to czyimś płaczem, Wiking już kilka razy przefrunął przez pokój trzymając się kurczowo futra malamuta na speedzie.

zielony obiad